Hvaða grín er það að skrifa ritgerð um ljóð? Ísl 403 drap algerlega alla aðra áfanga í leiðindum nú fyrr í dag þegar kennarinn, ef kennara skyldi kalla, tilkynnti að við ættum að skrifa 1500 orða ritgerð um ljóðið Hjónaband eftir einhvern löngu dauðan karlfausk sem hefur áreiðanlega hatað lífið, eða allavega þóst hata lífið. Því hvaða ljóðskáld getur leyft sér þann munað að vera hamingjusamur.
Ljóð munu deyja með komandi plasma-sjónvörpum og heimabíóum, því hver nennir að lesa ljóð þegar hann getur horft á nýja 50 cent myndbandið í glænýja heimabíóinu sínu? Ekki bara er 50 cent með sennilega mestu magavöðva sem nokkur maður mun nokkurn tíma geta státað sig af, heldur eru líka gellur. Bílar, gellur, dóp og rapp. Þessi orð vil ég á legsteininn minn, þetta er mín lífsspeki.

Svo ég tali meira um skólagöngu mína, þá er ég að fara í Landafræðipróf á morgun. Það væri ekki frásögum færandi nema fyrir þær sakir að ég er í P (fjarnámi) í þessum áfanga svo ég hef ekki einu sinni litið á forsíðu kennslubókarinnar, svo að viska mín um þetta próf er lítil.
Ég veit ekki einu sinni hvort við séum að læra um seli eða eldfjöll. Ég vona þó að ég fái að skrifa ritgerð um seli, því svo skemmtilega vill til að uppáhalds bókin mín til svona 8 ára aldurs (sirka þá sem ég kynntist Harry) var einmitt selurinn Snorri.

Fuck it, þetta er dautt, ég hef nákvæmlega ekki neitt að segja, og þá er betra að sleppa þessu.
Kveð í bíl, með gellu, frekar high and not just on life og blasting some mad rhymes.