Jessssör

Í öllu því óskipulagi sem umlykur mitt líf, er alltaf einhver lína. Ég hef alltaf einhvern veginn vitað hvar ég yrði eftir ár og það hefur er eitthvað sem mér finnst nauðsynlegt. Óvissa er eitt af því sem ég á erfitt með að lifa við. Til að ná markmiðum þarf ég að hafa örugga framtíð, það tekur gríðarlegan þunga af manni, og maður slappar betur af.
Mér hefur því þótt erfitt að vera hérna úti vitandi ekki nokkurn skapaðan hlut um það hvað framtíðin ber í skauti sér. Að fá þau skilaboð að ef maður standi sig ekki verði maður einfaldlega sendur heim róar ekki taugarnar, svona þegar maður er loksins kominn á þokkalegt skrið í þessari löngu ferð.
Í gær var svo endanlega staðfest að ég mun spila hérna að minnsta kosti út tímabilið. Þar sem klúbburinn er að skera niður, og minnka hópinn þá er ég mjög sáttur. Ég er ekki að fara að rúlla um göturnar á Benza eftir þennan samning, en mér er eiginlega skítsama um það, hjólið dugir mér ágætlega einsog staðan er í dag. Klúbburinn er að fara illa út úr fjármálakrísunni sem er í gangi, en boltinn er að blómstra hérna og það er aðalatriðið að mínu mati.
Annars er heimkoma staðfest 26. nóvember, og get ég varla beðið. Ekki það að lífið sé slæmt hérna, en það verður samt hrikalega gott að koma heim. Ég hef aldrei verið þessi týpa sem bölvar Íslandi og getur ekki beðið eftir að komast burt.
Í mínum huga er hvergi betra að vera en á klakanum. Þótt veðrið sé oft ömurlegt þá hefur landið einhvern óútskýranlegan sjarma.
Ég er þessi tjillari einsog svo oft hefur komið fram, rólegheitin á Íslandi eiga því vel við mig.
Ég reima samt á mig djamm-skóna nokkrum sinnum í fríinu, það verður bara að vera þannig. Móðir mín mun ekki verða sátt með það enda beið hún að eigin sögn langt fram yfir tvítugt þangað til hún kynntist víninu. Ég hef alltaf dregið þetta í efa, enda var karl faðir minn ágætis kunningi ölsins ungur að árum. Og finnst mér því ótrúlegt að móðir góð hafi staðið við hlið hans öll þessi ár án þess að dreipa á eldvatninu. Það má þó ekki túlkast að gamli hafi verið í einhverjum vandamálum, hann var bara þessi venjulegi unglingur hugsa ég.
Nóg af þessu, maturinn bíður, og maður á aldrei að láta bíða eftir sér.

Trouble in Paradise

Ég hef kannski ekki verið sá duglegasti undanfarið, það er að segja í blogginu, æfi alveg þokkalega. Fékk að kynnast bekknum ágætlega síðustu helgi, 90 mínútur er alltof langur tími það er bara þannig. Mestu vonbrigði síðan ég kom hingað til Danmerkur, því ég þetta alls ekki skilið. Nýtti sénsinn, en það er greinilega ekki nógu. Pínu Peter Crouch syndrome. Var frekar pirraður eftir leikinn, það kannski sést best á því að ég var fyrstur í sturtu eftir leik. Það hefur kannski tvisvar komið fyrir mig á ævinni að ég er ekki síðastur út úr húsi eftir leik eða æfingu. Maður hatar ekki tjillið. Danirnir eru lélegir í því, kannski flestir lélegir miðað við mig, reyndar vorum ég og Axel yfirleitt félagar í tjillinu, plús mínus einhverjar hræður stöku sinnum. Enda er Axel eðaltjillari.
Maður er farinn að renna hýru auga til Íslands, einn leikur eftir og það verður fínt að koma heim. Er ekki búinn að gera það upp við mig hvort ég taki mér einhverja pásu frá boltanum eða ekki. Ég er ekki þessi gæji sem tekur sér pásur. Það bara hentar mér ekki, ég er alveg temmilega ofvirkur og ég verð ekki mönnum sinnandi ef ég dett í einhverjar pásur. Rúnar Kárason vonar sennilega að ég slappi rækilega af svo hann eigi meiri séns í tugþrautinni sem verður háð í desember, en ég lofa því að ég mun ekki fara úr hlaupaskónum fyrren þrautunum er lokið.
Var samt að komast að því að þjálfarinn minn var í hernum hérna í den, það útskýrir ýmislegt. Hann er með núll í people skills og tekur stundum upp á því að henda okkur í ruddalegar þrekæfingar. Hann er líka þessi týpa sem enginn fokkar í, my way or the highway týpan. Hann lætur þig líka vita ef þú ert ekki að standa þig, margir sem höndla það ekki. Enda eru Danir upp til hópa gífurlegar prímadonnur.
Það að flytja til Danmerkur hefur alls ekki gert mig duglegri í skólanum. Það er alveg sama hvað, ég geri alltaf allt á síðustu stundu. Ég á að skila sálfræði ritgerð á morgun og ég á 7 síður eftir. Hef haft 2 mánuði til að gera hana, ég byrjaði í gær. Ekki eins og manni vanti frítíma hérna. Ég vil kenna Facebook um þetta, alger tímaþjófur.
Meistaradeildin í kvöld, hugsa að ég velji það líka framyfir námið, þessa leti hef ég allavega ekki frá móður minni það er á hreinu. Ég er nokkuð viss um að hún fussar og sveiar yfir þessu öllu saman. Það veðrur bara að hafa það. Elska þrátt fyrir gallana, er það ekki það sem foreldrahlutverkið snýst um?
Er btw í skólanum núna, í öll þau skipti sem maður bölvaði MH vissi maður ekkert hvað maður var að segja.
Þetta eru bölvuð leiðindi, það er bara svo einfalt.